Zapakuj Swój Towar

Zobacz także: Zapakuj Swój Towar

Kartony Z Tektury

Pierwszymi pojawiającymi się u lisów (zresztą i u innych zwierząt) włosami są włosy przewodnie, które wybijają się nad powierzchnię skóry w okolicy karku już u 41-dniowego płodu. W chwili urodzenia pełne szczenię pokryte jest przylegającymi włosami pokrywowymi (przewodnimi i ościstymi) o długości pięć—8 mm. Po pięć—8 dniach życia lisiąt rozpoczynają przebijać się włosy puchowe. W dalszym rozwoju uwłosienia lisiąt charakterystyczne jest to, że do zimy włosy pokrywowe ulegają dwukrotnej skonwertowaniu, puchowe zaś — wyłącznie jednorazowej. Mianowicie poszczególne pierwotne włosy pokrywowe kończą swój postęp w okresie między 17 a 45 dniem życia szczenięcia, poczynając zaś od 35 dnia życia zaczynają już częściowo wypadać, przy czym wypadanie ich kończy się w wieku 75—80 dni. Na ich miejsce pojawiają się włosy pokrywowe letnie; rozwój ostatnich włosów tego typu kończy się w wieku 105 dni, a więc w końcu lipca. Już jednak od połowy lipca (90 dni życia) rozpoczynają wypadać pierwsze włosy pokrywowe letnie, a z ich pochew rozwijają się włosy pokrywowe zimowe. Początek intensywnego wypadania włosów letnich przypada na połowę sierpnia, niezależnie od daty urodzenia szczenięcia.

Zobacz także: Kartony Z Tektury

Kartony Z Tektury

Przy wyborze piesaków do hodowli trzeba zwrócić uwagę na ich zdrowie i odpowiednią budowę. Już w momencie odsądzenia zwierząt od matki przeprowadza się pierwszą selekcję rodowodową, kreując oddzielną grupę hodowlaną ze sztuk po dobrych rodzicach, wcześnie urodzonych i odznaczających się wielkością i prawidłową budową. Szczenięta te przechodzą na jak najtroskliwsze żywienie i powinny dla lepszego rozwoju mięśni korzystać z większych klatek. Właściwego wyboru piesaków dla wypełnienia lub powiększenia stada hodowlanego dokonuje się na 100% nie prędzej wtedy, kiedy zwierzęta wyrosły i futro osiągnęło pełny rozwój. Już z ogólnego widoku można zorientować się czy zwierzę jest duże, mocne, dobrze rozwinięte i czy posiada prawidłową budowę. W przyrównaniu do samców wymagania muszą być bez wątpienia ostrzejsze. Nie należy dopuszczać do rozpłodu samców o ogólnej długości mniejszej niż 93 cm, samic zaś 90 cm. Długość mierzy się taśmą na grzbiecie zwierzęcia od czubka nosa do końca uwłosienia ogona.

Zobacz także: Kartony Z Tektury

Kup Kartony I Pudełka

Oprócz słabym wzrostem kluczowym objawem braku choliny u kurcząt i indycząt jest peroza. Pierwszymi jej objawami są punkcikowe wybroczyny i lekki obrzęk w okolicy stawu skokowego. Później następuje wyraźne jego spłaszczenie, spowodowane skręceniem kości stępowo-śródstopowej (skoku).\'Z zdarza się, że skok skręca się coraz bardziej i wykrzywia albo zgina tak, że nie wytwarza już z kością piszczelową wspólnej płaszczyzny. W tych założeniach noga nie ma możliwość udźwignąć masy ciała ptaka. Chrząstka stawowa ulega przesunięciu, a ścięgno Achillesa ześlizguje się z miejsca umocowania. Peroza nie jest swoistym objawem braku choliny, ponieważ występuje przy niedoborach większość składników pokarmowych. Aczkolwiek u kurcząt żywionych karmą ubogą w cholinę prędko dochodzi do awitaminozy, dość niełatwo jest ją wywołać u kur nieśnych. Jaja posiadają w przybliżeniu 12—13 mg choliny wig suchej masy, a zatem wielkie jajo zawiera około 170 mg, nieomalże jedynie w postaci fosfolipidów. Wynika stąd, iż zapotrzebowanie niosek na cholinę powinno być dość znaczne. Pomimo to dosłownie przy długotrwałym stosowaniu diet syntetycznych, w zasadzie całkiem pozbawionych tej witaminy, nie udało się wywołać u tych kur ani wyraźnego niedoboru, ani obniżyć zawartości choliny w znoszonych poprzez nie jajach.

Zobacz także: Kup Kartony I Pudełka

W Co Pakowac

W ostatnich latach wykrywano u osób coraz więcej osobistych różnic przemiany materii. Wiele z nich znajduje wyraźne odbicie w zapotrzebowaniu na składniki pokarmowe. Fenyloketonuria jest chorobą, która zmniejsza przechodzenie fenyloalaniny w tyrozynę z powodu niedoboru hydroksylazy fenyloalaninowej. Cystynuria jest inną chorobą metaboliczną człowieka, podczas której wielkie ilości cystyny, jak również argininy, lizyny i ornityny (a więc aminokwasów zasadowych) zostają wydalone z moczem. Wykryto, że u dzieci wysokiemu poziomowi lizyny albo kwasu moczowego w krwi towarzyszą anomalie w rozwoju lub zachowaniu. Także u zwierząt domowych spotyka się tego typu swoje różnice w przekształceniu materii. Mniej o nich wiemy w przyrównaniu do kur, ponieważ na pojedynczych zwierzętach wykonano niewiele badań metabolicznych, możliwych do przeprowadzenia w dużych, dobrze wyposażonych szpitalach.

Zobacz także: W Co Pakowac

Informacje Ludmila

Wielkość zapotrzebowania kurcząt na kwas linolowy zależy dalece od ilości tego kwasu w jaju i przyjętych stąd zasobów w świeżo wylężonym organizmie. Według badań Flopkinsa i Norrisa u kurcząt pochodzących z jaj o małej zawartości kwasu linolowego i żywionych dietami bardzo weń ubogimi, zapotrzebowanie na EFA w pokarmie może wynosić ponad 1,4% mieszanki. Jeśli kurczęta wylężone są z jaj o przeciętnym poziomie kwasu linolowego, tj. 10—15%, i otrzymują paszę o wartości energetycznej mniej więcej 3100 kcal/kg, wystarcza im, w praktyce, około 1% kwasu linolowego w karmie. Menge i współpr. stwierdzili, że żeby zdobyć optymalną nieśność, masę (ciężar) i wylęgowość jaj, trzeba podawać ponad 250 mg kwasu linolowego na kurę dziennie. Jensen i współpr. wykazali, że zapotrzebowanie na kwas linolowy ma możliwość dochodzić aż do 1,pięć% dawki. U kur zjadających dziennie 100 g paszy stanowi to 1500 mg na sztukę i dzień.

Zobacz także: Informacje Ludmila

Informacje Emilia

Najważniejszą metaboliczną funkcją kwasu foliowego jest jego katalityczna rola w syntezie puryn i pirymidyn, będących kluczowymi związkami w kwasach nukleinowych. W braku odpowiedniej ilości kwasów nukleinowych następuje zakłócenie rozwoju krwinek czerwonych w stadium megaloblastów. W wyniku takiego zahamowania erytropoezy szpikowej powstaje obraz krwi obwodowej typowy dla anemii makrocytowej. Też tworzenie się krwinek białych ulega zakłóceniu, co przejawia się w małopłytkowości i zmniejszeniu liczby leukocytów oraz wystąpieniu starzejących się obojętnochłonnych granulocytów o wielopłatowym jądrze (hipersegmentacja). U człowieka niedobór kwasu foliowego powoduje niedokrwistość makrocytową podobną do złośliwej, niemniej jednak bez objawów neurologicznych. Mogą jej natomiast towarzyszyć: zapalenie języka , a ponadto zmiany w przewodzie pokarmowym z biegunkami i zakłóceniami w procesie wchłaniania. Taki zespół objawów ma możliwość być wywołany bądź spożywaniem diety niedoborowej, bądź podawaniem specyficznego antagonisty kwasu foliowego, jak na przykład. aminopteryny. Kwas foliowy działa skutecznie przy leczeniu tzw. zespołu złego wchłaniania i niedokrwistości megaloblastycznej niemowląt i kobiet ciężarnych oraz makrocytowej niedokrwistości pokarmowej.

Zobacz także: Informacje Emilia

Jak Pakowac

Wirus ten wykazuje sporą oporność. W temperaturze 37°C inaktywacja następuje w ciągu 12—24 h. Temperatura 60 do 65°C zabija go po 30 min. W środowisku zewnętrznym wirus zachowuje długo swą zakaźność — w zakażonej sierści poprzez 1 miesiąc, w paszy (siano, ziarno) 4—pięć miesięcy, w zsiadłym mleku 20 h, w świata 1 miesiąc, na pastwisku w lecie bardzo krótko (promienie słoneczne niszczą go w ciągu mniej więcej pięć min, niemniej jednak w jesieni ponad 3 miesiącach w kale i gnojówce 45 dni. Peklowanie i wędzenie nie uszkadzają wirusa (w szpiku kostnym spostrzeżega się go jeszcze po 45 dniach). Też stosowane metody solenia skór surowych nie niszczą wirusa. Wykazano zakaźność skóry trzymanej w nasyconym roztworze soli z dodatkiem 500 ppm preparatów chloru w temperaturze 15°C jeszcze po około 4 tygodniach. Obniżenie pH do 6,3 sprawia szybką inaktywację wirusa, a pH 6,0 całkiem niszczy go. Także zmiana pH w kierunku alkalicznym inaktywuje wirus, jednakże nieco wolniej. Wrażliwość na działanie pH jest w szczególności bardzo ważna dla przeżywalności wirusa w tuszach mięsnych. W procesie dojrzewania odczyn mięsa zmniejsza się i to prowadzi do inaktywacji wirusa, natomiast w innych częściach tuszy wirus nie podlega takiemu działaniu. Wielką wrażliwość wykazuje na działanie ługów.

Zobacz także: Jak Pakowac

Informacje Aneta

Magnez jest kationem o dużym znaczeniu fizjologicznym: okazał się niezbędnym składnikiem pokarmowym zwierząt i roślin. U tych ostatnich występuje w chlorofilu w związku kompleksowym (chelatowym) z porfiryną, toteż prowadzono rozległe badania nad jego funkcją metaboliczną u roślin. Pierwsze badania nad rolą magnezu u zwierząt dotyczyły przemian porażennych układu nerwowego (utrata pobudliwości) i mięśniowego, występujących po dożylnym wprowadzeniu soli Mg. Za pierwiastek niezbędny w żywieniu zwierząt uznano magnez dopiero około 40 lat temu, lecz wszelkie jego funkcje w organizmie zwierząt, szczególnie z perspektywy interakcji z jonami innych metali, nie są jeszcze starannie ustalone. W 1927 r. Erdtmann odkrył, że magnez aktywuje fosfatazę alkaliczną; od tego czasu wykazano, że takąż rolę spełnia w porównaniu do setek enzymów.

Zobacz także: Informacje Aneta

Informacje Berta

Nadmiar witaminy D staje się przyczyną zespołu procesów metabolicznych polegających na wzmożonej resorpcji soli z kości i patologicznym odkładaniu wapnia w jelitach i innych tkankach miękkich. Taką demineralizację tkanki kostnej u szczurów powodują dawki 300 tys. — 600 tys. j. m., co powoduje, że kości stają się kruche, ulegają deformacji i złamaniom. Mięśnie gładkie są w tak zaistniałych okolicznościach w szczególności narażone na odkładanie się wapnia. Zmiany chorobowe przebiegają w nich wówczas zazwyczaj w następującej kolejności: stan zapalny, zwyrodnienie komórek, zwapnienie. Złogi Ca w tkankach spotyka się na całość w układzie krwionośnym (naczynia, serce), moczowym (nerki) i oddechowym (płuca). Bardzo wysoki poziom cholekalcyferolu, przekraczający 4 min j.m. na 1 kg mieszanki, stwarza również u kurczęcia uszkodzenia nerek wskutek zwapnienia ich kanalików. Zmiany takie mogą także wystąpić w aorcie i innych tętnicach. Także wysoki poziom ergokalcyferolu jest dla kurcząt toksyczny.

Zobacz także: Informacje Berta

Informacje Kamila

Poplonami nazywamy zasiewy dające dodatkowe zbiory, poza plonami głównymi, a przeznaczone na zdobycie zielonej masy, siana, kiszonki lub na przyoranie jako zielony nawóz. Wprowadzenie do płodozmianu poplonów uintensywnia produkcję rolną. Plony wtóre wysiewane są po sprzęcie poplonu ozimego, a zbierane jesienią tego samego roku. W Polsce i ogólnie rzecz biorąc w krajach o ograniczonych możliwościach zwiększania powierzchni uprawnej, poplony nabierają coraz większego znaczenia wobec bez ustanku wzrastającego zapotrzebowania na przedmioty rolne. W zależności od zlokalizowania w zmianowaniu , a dodatkowo od terminu siewu i zbioru odznacza się następujące style poplonów:

— poplony ścierniskowe, wysiewane wczesnym latem po sprzęcie plonu głównego, zbierane lub zaorane jesienią tego samego roku;
— wsiewki poplonowe, wsiewane na jesieni albo wczesną wiosną w rośliny użytkowane jako plon priorytetowy; wegetacja ich częściowo przebiega jednocześnie z wegetacją plonu głównego; zbierane jesienią lub zaorane tak samo jak poplony ścierniskowe;
- poplony ozime, wysiewane jesienią po sprzęcie plonu głównego, sprzątane albo zaorane wiosną następnego roku.

Zobacz także: Informacje Kamila

Informacje Emilia

Tiamina - witamina B1. Eijkmann pracując w laboratorium szpitalnym w Batawii (Jawa) odkrył w 1897 r., że skarmianie diety doświadczalnej z łuskanego ryżu sprawia u kurcząt objawy wielonerwowego zapalenia podobne do beri-beri u osób. Choroba nie występowała, gdy polerowany ryż zastąpiono nie obłuskanym lub gdy do diety doświadczalnej dodano otrąb ryżowych. Eijkman sądził, że łuskany ryż wytwarza toksynę, której działaniu zapobiega skarmianie jego łusek. Następca Eijkmana, Grijns, kontynuował te badania i ustalił, że omawiana choroba kur powstaje na tle niedoboru, a nie zatrucia substancjami toksycznymi. Praca ta doprowadziła do odkrycia, że podawanie otrąb ryżowych albo niektórych warzyw sprawia cofnięcie się większości objawów także u chorych na beri-beri, uważaną poprzez stulecia za nieuleczalną. Choroba ta była najistotniejszym problemem zdrowotnym na Jawie, w Malezji, Japonii i na Filipinach jeszcze w latach czterdziestych naszego wieku. W 1947 r. współczynnik umieralności na beri-beri wynosił na Filipinach 132 (na 100 000 ludności), ustępując tylko gruźlicy. Poprzez wzbogacenie ryżu w tiaminę zmniejszono do 1960 r. umieralność do 14 na 100 000. Japończyk Tataki był pierwszym (1882), który zlikwidował beri-beri pośród japońskich marynarzy dzięki zmianie diety. Ponieważ sądził, że łuskany ryż zawiera za mało białka, wprowadził odpowiednie zmiany w diecie, co zwiększyło także zawartość tiaminy. Przed tą zmianą beri-beri występowała u ponad 20% marynarzy.

Zobacz także: Informacje Emilia

Informacje Aniela

Wielkość jaja regulowana jest poprzez kilka czynników. Jest to cecha uwarunkowana genetycznie, fenotypowo zależna od stanu dojrzałości płciowej i wieku kur oraz wpływów zewnętrznych, jak skład dawki pokarmowej oraz dodatkowo niektóre leki. Najbardziej istotnym czynnikiem żywieniowym jest przy tym właściwa ilość białka i aminokwasów , a ponadto kwasu linolowego w diecie kur. Około 50% informacji jaja stanowi białko, toteż dostarczenie aminokwasów do jego syntezy decyduje o nieśności. Niedostateczna zawartość jednego bądź kilku aminokwasów w paszy nie powoduje odpowiadających temu konwersji w składzie aminokwa-sowym produkowanego białka, jednakże wywołuje zmiany ilościowe: przy niewielkim niedoborze kury po prostu syntetyzują go mniej, a przy drastycznym braku synteza białka, w praktyce biorąc, ustaje. Następstwem tego jest zmniejszenie wymiarów jaja albo zupełnie zaprzestanie nieśności.

Zobacz także: Informacje Aniela

Informacje Judyta

Wraz retinol jak i retinal łatwo ulegają rozkładowi pod wpływem utleniania, zwłaszcza w wysokiej temperaturze i dużej wilgotności , a dodatkowo przy zetknięciu z mikroelementami albo jełczejącymi tłuszczami (olejami). W ciemności i bez dostępu tlenu retinol jest trwały i można go przetrzymywać poprzez czas dowolny w pozbawionych powietrza ampułkach, chronionych przed dostępem światła i przy temperaturze poniżej zera. Dość dobrze utrzymuje się w tranie przechowywanym w szczelnie zamkniętych pojemnikach, priorytetowo w obecności odpowiednich przeciwutleniaczy. Estry (w większości przypadków octowy albo palmitynowy) witaminy są oporniej-sze na utlenianie niż alkohole lub aldehydy. Jak już wspomniano wyżej, oba te związki są nierozpuszczalne w wodzie, lecz w niektórych pochodnychw węglowodorów, np. tłuszczzach, etanolu.

Zobacz także: Informacje Judyta

Informacje Aneta

Burak cukrowy trzeba do rodziny komosowatych (Chenopodiaceae), typu Beta, gatunku burak łatwy (Beta vulgaris L.), podgatunku Beta vulgaris ssp. esculenta Salisb. Na pędach generatywnych powstają kwiatostany złożone z kwiatków ułożonych w kłębki. Poszczególne kwiaty są obcopylne, delikatne. Cyfra kwiatków w jednym kłębku jest cechą dziedziczną i wynosi 1-6. Dobieranie odpowiednich biotypów pozwoliło na wytworzenie odmian o zmniejszonej liczbie kwiatków w kłębku. W przeciętnych ustaleniach polowych samopylność buraków jest zjawiskiem dość rzadkim. Zaobserwowano szereg mutacji wpływających na przebieg kwitnienia i zapylania. Ogromne znaczenie w hodowli mają biotypy męsko-sterylne. Znaleziono przy tym formy żeńsko-sterylne. Poszczególne rośliny kwitną przez okres dłuższy niż miesiąc, wytwarzając duże ilości pyłku. Kwiaty najbardziej intensywnie pylą w godzinach rannych i przy suchej pogodzie. Nad roślinami wytwarza się duża chmura pyłku, tym większa i mniej ruchliwa, im większa jest plantacja.

Zobacz także: Informacje Aneta

Informacje Martyna

Wychowalnie posiadające część ciepłą i chłodną są wprawdzie bardziej kosztowne od wychowalni z jednym przedziałem, lecz posiadają niezbite zalety. Przy wczesnym wychowie pisklęta chętnie przebywają również w chłodniejszej części wychowalni, o ile wskutek nieodpowiedniej pogody nie można ich wypuścić na powietrze. A dodatkowo można ustawić karmidła w chłodniejszej części wychowalni, tak że nie wszystko skupia się w części ciepłej. Dobre wyniki dały też wychowalnie posiadające dwa przedziały ciepłe, między którymi znajduje się przedział chłodny, który w ten sposób jest lepiej przeznaczony. W większych zakładach odchowujących kurczęta urządza się w tylnej ścianie wychowalni wejście dla obsługi, którym można uzyskać się do poszczególnych przedziałów. Na miejsce do budowy wychowalni wybiera się plac położony w spokojnym miejscu, osłonięty przed wiatrem i możliwie słoneczny. Powinien on znajdować się w pobliżu innych budynków gospodarskich, aby doprowadzenie prądu elektrycznego i wody nie sprawiało trudności oraz dodatkowo aby pielęgnowanie kurcząt nie było połączone z koniecznością odbywania długiej drogi.

Zobacz także: Informacje Martyna

Informacje Blanka

Wychów indycząt jest skomplikowany do czasu ich wykoralenia i opierzenia się. Indyczęta są do tego czasu ogromnie delikatne na okoliczności fizyczne i skłonne do chorób. Niewielką liczbę indycząt można wychować w sposób naturalny, lecz wychów większego stada wymaga użycia przenośnych albo stałych wychowalni, tak samo jak przy wychowie kurcząt. Indyczęta wymagają dużo ciepła i równomiernej temperatury; w początkowym okresie wychowu konieczna jest zatem temperatura 35 °C. Następnie można obniżać temperaturę co tydzień o 3°C. Temperatura pomieszczenia powinna wynosić mniej więcej 24 do 27°C, stopniowo zmniejsza się ją do 18°C. Rozbieganiu się indycząt zapobiega umiejscowienie parawanika z tektury naokoło źródła ciepła (przynajmniej do pięć dnia). Obok kwoki umieszcza się karmidła i poidła. Po 8 tygodniach, zależnie od pogody i temperatury zewnętrznej, można indyczęta wypuszczać na wybieg. Nagłe odłączenie źródła ciepła wpływa ujemnie na wyniki wychowu, dlatego należy to przeprowadzać stopniowo.

Zobacz także: Informacje Blanka

Informacje Jolanta

Powstawanie się ropnia, tj. miejscowego, ograniczonego nagromadzenia ropy w tkankach, można uważać za pierwszy etap komplikacji w przebiegu zapalenia. Jako ropnie „gorące" określa się czynne, żywe ropnie, w których tkanki pod wpływem enzymów proteolitycznych są progresywnie niszczone. „Zimny" ropień nie ma funkcjonowania proteolitycznego, a przemieszcza się jedynie w zgodzie z siłą ciężkości (ropień opadowy). U zwierząt są to w większości ropnie spowodowane poprzez, Corynebacterium pyogenes, osiągające w większości wypadków znaczne rozmiary, przeważnie niebolesne; towarzyszą im wyłącznie nieznaczne objawy zapalenia. Proces zapalny może się rozszerzyć z pierwotnego miejsca „poprzez ciągłość" na drodze rozlanego ropnego zapalenia tkanek (phlegmone) albo na drodze limfogennej — przez zapalenia naczyń chłonnych (lymphangitis) z zajęciem regionalnych węzłów chłonnych (lymphadenitis simplex, 1. Purulenta, 1. Apostematosa). Niekiedy ma możliwość dojść do ropnego zapalenia żył, któremu towarzyszy zakrzep (thrombophlebitis), a po przejściu do dużych naczyń może dojść do uogólnienia infekcji (zakażenie krwiopochodne).

Zobacz także: Informacje Jolanta

Informacje Boguslawa

Do węglowodanów (cukrowców) zaliczamy bezazotowe substancje wyciągowe (jedno- i dwucukrowce, wielocukrowce: dekstryny, skrobie, glikogen) oraz dodatkowo błonnik (celulozę, ligninę, pentozany), które także nie zawierają azotu. W przeciwieństwie do pierwszej grupy wymienionych substancji, które drób chętnie przyjmuje i łatwo trawi, błonnik jest przeznaczony w niewielkim jedynie stopniu albo również ptaki w ogólności go nie wykorzystują. Błonnik bowiem jest bardzo odporny na działanie soków trawiennych, a ponadto przewód pokarmowy ptaków jest bardzo niedługi i papka pokarmowa przechodzi bardzo prędko. Nie prędzej dzięki bakteriom rozszczepiającym celulozę błonnik zostaje częściowo strawiony. Odbywa się to zasadniczo w obu jelitach ślepych, do których natomiast dostaje się tylko część zjedzonego pokarmu i tu pozostaje poprzez dłuższy okres czasu. Strawiony błonnik ma wartość bezazotowych substancji wyciągowych.

Zobacz także: Informacje Boguslawa

Informacje Kalina

Tłuszcze należą do substancji bezazotowych. Składają się one z glicerolu i kwasów tłuszczowych; podstawowymi składnikami chemicznymi są węgiel (C), tlen (O) i wodór (H). W celu stwierdzenia zawartości tłuszczu w danej paszy poddajemy określoną ilość suchej substancji funkcjonowania eteru, wskutek czego następuje rozpuszczenie w nim tłuszczów. Po odparowaniu eteru pozostaje tłuszcz surowy. Tłuszcz tworzy ciepło w organizmie. Przy zadawaniu zbyt wielkiej ilości tłuszczu następuje jego odkładanie się w tkankach. Również węglowodany dostarczają organizmowi energii cieplnej; na bazie doświadczeń stwierdzono natomiast, że tłuszcze dostarczają 2,3 raza więcej ciepła niż identyczna ilość węglowodanów. Tłuszcze w żywieniu drobiu można tylko częściowo zastępować węglowodanami i białkami, gdyż kwasy tłuszczowe spełniają szczególne zadania w organizmie. Każda mieszanka paszowa powinna więc zawierać określone ilości tłuszczów.

Zobacz także: Informacje Kalina